lorem-paragraphs.txt

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Prioris generis est docilitas, memoria; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Nam quid possumus facere melius? Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Duo Reges: constructio interrete. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;
Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Sumenda potius quam expetenda. Si enim ad populum me vocas, eum. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;
Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.
Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis.
Ut pulsi recurrant? Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Summus dolor plures dies manere non potest? Tanta vis admonitionis inest in locis;
Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Non semper, inquam; Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Quod iam a me expectare noli.
Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Ut id aliis narrare gestiant? Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus.
Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.
Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates?
Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;
Ego vero isti, inquam, permitto. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.
Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Si enim ad populum me vocas, eum. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur.
Stoici scilicet. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Age, inquies, ista parva sunt. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Odium autem et invidiam facile vitabis. Stoicos roga. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;
Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Prioris generis est docilitas, memoria; Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis?
Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Tum mihi Piso: Quid ergo? Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Quae cum essent dicta, discessimus. Tollenda est atque extrahenda radicitus.
Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Contineo me ab exemplis. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis.
Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. An tu me de L. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.
Hic ambiguo ludimur. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Si longus, levis dictata sunt. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.
Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Nam quid possumus facere melius? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.
Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.
Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.
Paria sunt igitur. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Non laboro, inquit, de nomine.
Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Quo modo autem philosophus loquitur?
Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Erat enim Polemonis. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L.
Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;
Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Peccata paria. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina.
Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?
Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.
Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Nam de isto magna dissensio est. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis.
Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Memini me adesse P. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto.
An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Haec dicuntur fortasse ieiunius; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt.
Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Ea possunt paria non esse. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Ea possunt paria non esse. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis.
Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.
Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Eam stabilem appellas. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Disserendi artem nullam habuit. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.
Quippe: habes enim a rhetoribus; Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. At iam decimum annum in spelunca iacet. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.
Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Omnis enim est natura diligens sui. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Idemne, quod iucunde? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare?
Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Quis istud possit, inquit, negare? Age sane, inquam. Hic nihil fuit, quod quaereremus. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; Qui est in parvis malis. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus.
Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Cur iustitia laudatur? Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. ALIO MODO. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo.
Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Graccho, eius fere, aequalí?
Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Bonum liberi: misera orbitas. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum;
Quid censes in Latino fore? Quis enim redargueret? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?
Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Erat enim Polemonis.
Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit?
Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Conferam avum tuum Drusum cum C. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Sed ille, ut dixi, vitiose.
Utram tandem linguam nescio? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.
Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim.
Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum.
Dicimus aliquem hilare vivere; Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Ubi ut eam caperet aut quando? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.
Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum;
Quis negat? Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Sed residamus, inquit, si placet. At coluit ipse amicitias. Numquam facies. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Immo alio genere;
Ut id aliis narrare gestiant? Rationis enim perfectio est virtus; Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Itaque his sapiens semper vacabit. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Pollicetur certe. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Cur haec eadem Democritus? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;
Suo genere perveniant ad extremum; Sed potestne rerum maior esse dissensio? Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?
Frater et T. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Minime vero, inquit ille, consentit. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Non autem hoc: igitur ne illud quidem.
Quod iam a me expectare noli. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Qui est in parvis malis.
Sed nimis multa. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Sed haec omittamus; An hoc usque quaque, aliter in vita? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono.
Equidem, sed audistine modo de Carneade? Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Et nemo nimium beatus est; Moriatur, inquit. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Quid nunc honeste dicit?
Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Videsne quam sit magna dissensio? Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Videsne, ut haec concinant?
Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quare attende, quaeso. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane.
Itaque ab his ordiamur. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.
Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Ego vero isti, inquam, permitto. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?
Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. At multis malis affectus. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Hunc vos beatum;
Illi enim inter se dissentiunt. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.
Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Verum hoc idem saepe faciamus. Ego vero isti, inquam, permitto. Sed quot homines, tot sententiae; Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?
Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Inquit, dasne adolescenti veniam? Quis istud possit, inquit, negare? Sit enim idem caecus, debilis. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.
In schola desinis. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quare conare, quaeso. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.
Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat?
Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Deinde dolorem quem maximum? Si quae forte-possumus. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Dici enim nihil potest verius. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Graccho, eius fere, aequalí?
Quid sequatur, quid repugnet, vident. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.
Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Quid de Platone aut de Democrito loquar? De vacuitate doloris eadem sententia erit. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis.
Cave putes quicquam esse verius. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.
Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Quis istud, quaeso, nesciebat? Respondeat totidem verbis. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? De vacuitate doloris eadem sententia erit. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Tum mihi Piso: Quid ergo?
Is es profecto tu. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis;
Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Si enim ad populum me vocas, eum. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte.
Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quis istud possit, inquit, negare? Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. A mene tu? Sed quid sentiat, non videtis.
Cur post Tarentum ad Archytam? Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Summus dolor plures dies manere non potest? Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Hoc simile tandem est?
Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius.
Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Tum mihi Piso: Quid ergo? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est?
Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Sed quid sentiat, non videtis. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Restinguet citius, si ardentem acceperit. Ecce aliud simile dissimile. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis?
Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Graece donan, Latine voluptatem vocant. Quae contraria sunt his, malane? Et non ex maxima parte de tota iudicabis? A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.
Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Odium autem et invidiam facile vitabis. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?
Beatum, inquit. Pauca mutat vel plura sane; Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Ille incendat?
Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Conferam avum tuum Drusum cum C. Sint modo partes vitae beatae. Est, ut dicis, inquam. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Urgent tamen et nihil remittunt. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;
Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Itaque ab his ordiamur.
Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Negare non possum.
Negare non possum. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.
Minime vero istorum quidem, inquit. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus.
Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Quid dubitas igitur mutare principia naturae?
Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Quonam, inquit, modo? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Sedulo, inquam, faciam.
Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Utilitatis causa amicitia est quaesita.
Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Iam contemni non poteris. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?
Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;
Easdemne res? Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi.
Sed tamen intellego quid velit. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Minime vero, inquit ille, consentit. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus?
Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Disserendi artem nullam habuit. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est?
Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.
His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Equidem e Cn. Sed quot homines, tot sententiae; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.
Quod quidem nobis non saepe contingit. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat.
Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Non est igitur voluptas bonum. Equidem e Cn. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Quod iam a me expectare noli.
Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Sed quot homines, tot sententiae; Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Quonam, inquit, modo? Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur?
Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Sed haec nihil sane ad rem; Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;